Een sonomarker gevonden bij de 20-weken echo.

Mijn ervaring bij de 20-weken echo.

 Ik was zwanger van ons eerste kind toen we lichtelijk gespannen de spreekkamer van de echoscopist binnen gingen. We hadden onze baby al 7 weken niet meer gezien dus verheugden ons erop om onze baby ruim 30 minuten te mogen bewonderen. Maar vonden het beide ook wel spannend of alles ‘goed’ zou zijn. 

Het hele onderzoek verliep soepel totdat de echoscopie vertelde dat ze een plexus choroïdeus cyste had gevonden in het hoofdje van onze baby. Ze vertelde meteen dat dit waarschijnlijk niets te betekenen had, maar dit hoorde ik niet. We schrokken ons beide helemaal rot. Een cyste in de hersenen van ons kind? In de hersenen?! Bij mij flitsten allemaal beelden door mijn hoofd van gehandicapte kinderen, of het verliezen van onze baby. Ik barste in tranen uit en Tom stelde meteen 100 vragen. 

De echoscopiste zag onze schrik en liet ons plaatsnemen achter haar bureau. Ze vertelde dat een plexus choroïdeus cyste vaker voorkomt bij baby’s. Het is een holte gevuld met vocht in de zijhoorn van de hersenen waar hersenvocht wordt aangemaakt. Bij 1 op de 50-100 kinderen wordt dit gezien tijdens een echo in de zwangerschap. De aanwezigheid van alleen 1 cyste wijst niet op onderliggende ziekte van de hersenen. Bij het merendeel van de kinderen verdwijnt de cyste spontaan tijdens de zwangerschap of daarna, maar ook als hij aanwezig zou blijven heeft dit geen effect op de ontwikkeling van een kind, zo vertelde ze. 

De echoscopist waarschuwde ons dat als we thuis zouden gaan Googlen (iets dat ik zeker zou doen bij thuiskomst) we mogelijk bezorgd zouden kunnen worden. Want als er naast zo’n plexus choroïdeus cyste ook nog iets anders afwijkends wordt gezien op een echo er wel reden tot zorg kan zijn. Ze benadrukte dat ze onze baby heel erg goed had bekeken en ze niets anders had gezien. Dus dat dit een onschuldige bevinding was waar we ons geen zorgen over hoefde te maken… 

Versuft liepen we naar buiten. Niet blij, nog natrillend van de spanning. De geplande appeltaart bij het buurtcafé sloegen we over en gingen meteen naar huis. Eenmaal thuis gingen we meteen online. De informatie van de echoscopiste werd online bevestigd, maar mijn gevoel zei iets anders. Er zit iets in de hersenen van ons kind! 

De telefoon ging en tot mijn opluchting was het Pippa, onze verloskundige. Pippa was gebeld door de echoscopist, omdat deze verwachtte dat we niet helemaal gerustgesteld waren (Dat had ze goed gezien!). Pippa beantwoorde geduldig al onze vragen, en hierdoor kalmeerden we iets. De dagen daarna heb ik uren op het internet fora lopen afstruinen, op zoek naar de bevestiging dat het ‘niets zou zijn’. De weken daarna bleef het constant in ons hoofd rond zoemen. We begonnen baby spullen te kopen, gingen ons voorbereiden op de bevalling, maar het ongeruste gevoel verdween niet helemaal. 

Bij 34 weken zwangerschap ontstond er op het spreekuur twijfel over de groei van de baby en werd een groeiecho geadviseerd. Tijdens deze echo bleek ons kind goed te groeien. We konden het niet laten om te vragen of ze ook wilde kijken of de plexus choroïdeus cyste ondertussen al was verdwenen. De echoscopiste keek en hij was weg! 

Al weten we dat zelfs als hij er nog had gezeten het geen probleem was volgens alle experts… We waren zo blij en opgelucht! Huilend van blijdschap liepen we naar buiten. En 14 weken na de 20-weken echo zijn we alsnog appeltaart gaan eten bij ons buurtcafé. 

Terugkijkend op deze ervaring, hadden we niets anders gedaan of kunnen doen. Maar ik had nooit beseft hoe een ‘onschuldige bevinding’ je zwangerschap zo kan bederven en je als ouders zoveel zorgen kan geven. 

Mariska, moeder van de nu 3 maanden oude James.